‘Watertrappelen’

Al jaren had ik een droom: een eigen restaurant in de Krimpenerwaard. Er gingen tijden van plannen maken en de financiering rondkrijgen aan vooraf. Als de perfecte plek zich aandoet, wil ik zo snel mogelijk starten met mijn droombedrijf: Grand Café Siep. In het restaurant hebben we plek voor zo’n vijftig gasten en buiten op het terras kunnen we er nog veel meer ontvangen.

Maar daar is ineens corona. Op 15 maart hoor ik het nieuws dat alle restaurants hun deuren moeten sluiten. Op dat moment ben ik nog niet ingeschreven bij de KvK. Wat ga ik doen? Alle plannen in de koelkast zetten? Of er toch voor gaan en er het beste van hopen? Ik zie om mij heen dat de horeca het ontzettend moeilijk heeft, maar ik zie ook een overheid die haar verantwoordelijkheid neemt en ondernemers niet laat stikken. Dus ik zet mijn plannen door, in de veronderstelling dat de sluiting niet maanden zal duren. Ik heb medewerkers aangenomen die waren aangewezen op een uitkering van het UWV. Ik heb twee fulltime en twee parttime medewerkers in dienst. Daarnaast nog een tiental medewerkers op basis van nul-uren contracten.

Op 1 juni mogen we dan eindelijk open. Vol trots hebben we gasten ontvangen en een mooie zomer hard gewerkt. Met resultaat: het restaurant liep goed! Er is een hoop te investeren als je net start. Het is dan ook niet gek dat ik zelf nog geen salaris uit de onderneming kan halen. Maar goed, zolang ik alle salarissen van de medewerkers, de huur, gas, water, licht, verzekeringen en dergelijke kan betalen, leven mijn man en ik van het salaris van mijn man.

14 oktober, de tweede lockdown. Ik bekijk alle regelingen die er zijn. Maar wat? Nee? Bij alles wat ik probeer of doe is het antwoord steevast: “Nee, u bent na 15 maart gestart, u komt nergens voor in aanmerking.” Wat een misvatting is het geweest om te denken dat onze overheid ook starters tegemoet komt. Het is bizar dat er mensen zijn die denken dat ondernemers die gestart zijn na 15 maart dit hebben gedaan om een slaatje te slaan uit de subsidies … Wat een onzin! Deze ondernemers steken juist hun nek uit en proberen kosten wat kost toch iets neer te zetten, niet dankzij, maar ondanks corona.

Sinds ik mijn droom heb moeten sluiten, voelt het als watertrappelen. Wij werken iedere dag keihard om er het beste van te maken. Wij zijn meteen gestart met afhaalmaaltijden en proberen alles aan te pakken om maar niet te verdrinken. Maar we zinken steeds verder onder water. Inmiddels heb ik geld moeten lenen om de salarissen te kunnen betalen. De huur, het gas, water en licht kan ik ook niet meer betalen.

Moet ik faillissement aanvragen? In ieder geval worden de medewerkers dan wel opgevangen door het UWV.

Het zou toch zonde zijn als al mijn medewerkers toch weer volledig afhankelijk zijn van het UWV omdat ik door ongelijkheid failliet ben gegaan?